اشعار

ای هـمـه عـالم امکان به فدایت، مادر          عالمی ریزه خور خوان عطایت، مادر

کـیـستی تو که خـداونـد جـهـان آورده          سورۀ کـوثـر خود را ز برایت، مـادر

تو که هستی که نبی با همۀ قرب مقام          بـارهـا گفته که جـانـم به فدایت، مادر

ای که از فهم فراتر بود اوصاف شما          عقل مانده ست به توصیف و ثنایت، مادر

پایش از عـرش فراتر برسد آنکس که          نـوکـری کرده و افتاده به پایت، مادر

هر کسی مهر علی داشت و اولاد علی          گـشـتـه او شـامل آیـات دعـایت، مـادر

بی حرم خواندن تو ظاهر امر است ولی          هست عالم همه جا صحن و سرایت، مادر

از نـوک میخ در سوختـۀ خـانۀ وحـی          می چکد خون تو در راه ولایت، مادر

با دعای تو همه خلق حـسیـنی شده اند          جان به قـربان غـم کـربـبـلایت، مـادر

همـۀ ارض و سـمـاوات بهـم می ریزد          تا ز گـودال رسد سـوز صدایت، مادر

اشـک من است نـم نـم بـاران بی کسی            بغض گـلـو است آیت پـنهـان بی کسی

باید که از مـدیـنـه به جـایـی دگر رویم            زهـرا، مـدینه هم شده زنـدان بی کسی

یک عـمـر میـزبـان دل بی کسـان شدم            حـالا بـبـین عـلـی شده مهمان بی کسی

پرسیدی از چه زانوی خود را بغل کنم؟            این است چون نـشـانه دوران بی کسی

این روزها مغـیـره شده خـار چشم من            جز صبر نیست چاره و درمان بی کسی

لـبـخـنـد تو بـرای دل خـسـتـۀ من است            چون آب، روی آتش سـوزان بی کسی

ای کاش اجـل سراغ مرا هم گرفته بود            مرگ است، بی تو فاطمه پایان بی کسی

بهشت جـلـوۀ نـور جـلالی زهـراست            پَر مـلائـکه در خانه قـالی زهـراست

دخـیل بسته به نخ های چـادرش مریم            همین دلیل مقـامات عـالـی زهـراست

مقام خادمه اش آرزوی هر ملک است            خدیجه خـادمۀ خـردسـالی زهـراست

ملیکه ای که علی نیز سرورش خوانده            علی که شاه حجاز است و والی زهراست

نگاه فـاطـمـه از خاک فضه می سازد            طلا غبار ظـروف سفـالی زهـراست

دوشنبه میرسد از راه و باز مـژگـانم            غبار روی ضریح خـیالی زهـراست

برای جـلـوۀ مهـتاب روز او شب شد            ظهور نـور علـی در لیالی زهـراست

شکست پهلوی زهرا، شکسته شد حیدر            عـلـی که آیـنـۀ لا یـزالـی زهـراسـت

هـنـوز شـانـۀ دیـوار مـی زنـد فـریـاد            کـه داغـدیـدۀ قــدّ هـلالـی زهـراسـت

نـفـرین خـدا بـاد بر آنکـس که تو را زد           آتـش به دل سـوخــتــۀ شــیــر خــدا زد

نـفـرین خـداونـد بـر آن دست که نـاگـه           برصورت چون برگ گـل مـادر ما زد

خـامـوش شـده خـانـۀ مـا خـیـر نـبــیـنـد           آنکس کـه لـگـد بر در این بیـت ولا زد

بـی مـادرمـان کـرد مـیـان در و دیـوار           آنقـدر که بر پهلـویت از روی جـفـا زد

تـا مـادرم افـتـاد زمیـن، رحـم نـکـرد و           یک ضربه به مادر زد و یک ضربه به ما زد

بـدجـور غـرور پـدرم خـرد شد آنـروز           تا دیـد که یک مـرد به تو ضربـۀ پا زد

حق بُردن و سیلی زدن و سینه شکستن           داغــی شـد و آتــش بـه دل آل عـبـا زد

نیمه شب گرد سپیدی بر خضاب افتاده است           کوه غم بر شانه های بوتراب افتاده است

شاخه های یاس دارد بر زمین می افتد و           در میان غنچه هایش اضطراب افتاده است

زخم و پهلو، میخ و سینه، خون و بازوی کبود           بر دو دستش زخم سنگ آسیاب افتاده است

بافۀ موهای دختـر بین دستانش رهاست           چشمهای بی فروغش رو به خواب افتاده است

آیه آیه سوره سوره نور می آید به گوش           جبرئیل از عرش دنبال جواب افتاده است

از ندامت میخ سر کوبیده بر دیوار و در           بر تن وجدانش انگاری عذاب افتاده است

یاس دیگر بر زمین افتاده، بین کوچه ها           بوی نرگس می وزد عطر گلاب افتاده است

از فـاطـمه؛ از وفا به مولاش؛ بگو            از راز و نیـاز دل شبهـاش.. بگـو

در روضـۀ فـاطـمـه؛ هـمـیـشه اول            یک ذره از آن خـطبۀ غـراش بگو

************

فـرقـی نکند کـدام سـو ...بـنـشیـنید            هر جا شده در مجلس او بنـشیـنـید

در روضـۀ فـاطـمـه مـقـیـد بـاشیـد            با حال خضوع و با وضو بنشیـنید

************

سر بسته بگـو روضـۀ میـخِ در را            اینـقـدر مسـوزان دل پـیـغـمـبـر را

زنهـار که باغـبـان نـفـهـمـد؛ یعنی            آهـستـه بخـوان روضۀ نیـلوفـر را

آسمان ساز، ملک ساز، کبوتر ساز است           دست بر هر ملکى که بزند پَر ساز است

مــادرى بـود که در قـالـب دخـتــر آمـد           چون نمیخواست بفهمند پیمبر ساز است

مـولـد شـیــرخــدا بـود نـدادش تـغـیــیـر           ورنه زهرا نظرش کعبۀ دیگر ساز است

تا بـبـیـنـیـم که زهــرا چـه تـدارک دیده           لـیـلـة الـقـدر خـداونـد مـقـدّر سـاز است

کم ما را که گـرفته است زیـادش کـرده           این کریمه کرمش چـند برابر ساز است

سنـگ دادیـم در خـانـه طلایـش کـردنـد           فاطمه جاى خودش، خادمه اش زر ساز است

جـنّـت از رد شـدن فــاطـمـه آبــاد شـده           بسکه رد قـدم فـاطـمـه مرمر ساز است

دل بى قیمت و بى ارزش ما ارزش یافت           دل سپردن به غم فاطمه گوهر ساز است

حوض کوثر گه تقـسیم مقسم میخـواست           کوثرعرش خودش ساقى کوثر ساز است

انـبــیــا آرزوى خــادمـى اش را دارنـد           شاه بانوى على؛ فضه و قـنبر ساز است

حُبّ زهـرا و عـلى لازم و ملـزوم همند           حب این دو ست که سلمان و ابوذر ساز است

گـر دهـان باز کـنـد صبح قـیـامت بـدمد           آه آه جـگـر سـوخـته محـشـر سـاز است

دیـده آن گـاه که با اشـک مـلاقـات کـنـد           رزق گـریـه طلب از مادر سـادات کـند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست           گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کـند

روز محـشر که همه؛ دیـدۀ گریان دارند           نـوکـر فــاطـمـه آن روز مـبـاهـات کـنـد

می زنـد از قـفـس عـالـم خـاکـی بیـرون           هر که با سیـنه زنی سیـر سمـاوات کند

یا عـلـی گـفـتـم و با مـنـکـر زهرا گفتم:           بـرود تــوبـه کـنـد تـرک عـبـادات کـنـد

این چه سری است که در بضعة منّی جاری است           که جهان حیرت از این کشف و کرامات کند

وصف نور تو نه در حد زبان بشر است           که خـدای تو فـقـط قـدر تو اثـبـات کـنـد

آه و افسوس که این قوم نشد بعد رسول           حرمت اشک تو را خوب مـراعات کند

زخـم پهلوی تو با قلب عـلی کاری کرد           سالها گریه بر این عـمق جـراحـات کند

آنکه سیـلی به تو زد هـیـزم دوزخ باشد           همه شب تا به سحـر گرچه مناجات کند

دستی به پهلـو دارد و دستی به دیـوار            داده ست تکــیـه مـادر هستی به دیوار

هرلحظه دردی تـازه داغی تـازه دارد            در چشم خود غـم های بی اندازه دارد

مـثـل شبـی تـیـره ست دنـیـای مـقـابـل            تنـهـا هـلالی مـانـده از آن مـاه کـامـل

گاهی که بر دیوار و در دارد نگـاهی            آهــی بـه لـب مـی آورد از درد آهــی

لبـریـز از دردست اما غـرق احـساس            دستی به پهلو دارد و دستی به دستاس

آه ایـن نـسـیــم بـا مـحـبـت، مــادرانـه            دستی کـشیده بر سر و بر روی خـانه

شـرمـنـدۀ احـسـاس او شد خـانه داری            با هر نـفـس آه از در و دیـوار جـاری

شب، نیمه شب خسته شکسته، مات، مبهوت            دستی به سر میگیرد و دستی به تابوت

از خـانـه بـیـرون می رود نـابـاورانـه            جان خودش را می برد بر روی شانه

خورده گره با گرد غربت سرنـوشتش            در خاک پنهان می شود پنهان بهشتش

نـفـسی علی ... آه از دل پر درد او آه            یـا لـیــتـهــا... آه از دل پــر درد او آه

عـلـی کـه آیـنـۀ روشن خــدای تـو بــود           همیشه آیـنـه‌اش روی حـق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است           که هرچه کرد خدا خلق، از برای تو بود

به خشت خشت سرایت، بهشت بَرد حسد           که تـوتـیـای مَلک گَردِ بـوریـای تو بود

مَلک حضور تو را در نمـاز عاشق شد           ولیک شیـفـتـه‌تر از مَلک خدای تو بود

ز پا نـشـسـت عـلـی تا تـو راه می‌رفتی           که دید دوش حسین و حسن عصای تو بود

نگاه بی‌ رمقت با عـلـی سخـن می‌گـفت           زبـان درد دلـت در نـگـاه‌هـای تـو بـود

بـه خـانـۀ دل او نــور داد و دلـگـرمـی           جواب گرم سلامی که با صدای تو بود

ز گریه‌ات همه هستی به گریه می‌افـتاد           همین نه شهر مدینه پر از نوای تو بود

باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش            رفته است وجاي خالي او در برابرش

چـادر نـمـاز فـاطـمـه لالايـي شبـش            دستان پر ز مهـر عـلـي بالش سرش

چـشمان پرستـارۀ زينب به در هنوز            يادي كند ز مادر و محسن بـرادرش

هرنيمه شب به كنج دلش روضه ميگرفت            با خاطرات كوچه و سيلي و مـادرش

وقتي دلش بهـانۀ مـادر گـرفـته است            چادر نماز مـادر خود را كند سـرش

مـادر كـبـوتـرانـه پـريـده به آسـمـان            بابا دلش گرفـتـه ز غم های همسرش

رفتی میـان غصه مرا جـا گـذاشـتی            ما را در اوج غم تک و تنها گذاشتی

برداشتی تو جسم خودت را ز بستر و            آن را به روی شـانـه بـابـا گـذاشـتی

یـادم نمی رود بخدا لحـظـه ای که تو            با یـا عـلـی به آتـش در پـا گـذاشـتی

مـادر لباس محسن خود را نبرده ای            آن را به زیر بالش خود جا گذاشتی

این یادگاری ات جگرم را کباب کرد            دربین شانه موی خودت را گذاشتی

گـفتم که چار ساله کجا مـادری کجا            ایـن کار را بـرای من امـا گـذاشـتی

آن بوسه ای که سهم گلوی حسین بود            آخـربـرای زیـنـب کـبـری گـذاشتـی

گریـان روضه ایم و عـزادار فـاطمه            عمری اسیـر کوچه و بازار فـاطـمه

جبران لطف مـادریـش را کجا توان            تـا بـی نـهـایـتـیـم بـدهـکـار فـاطـمـه

روز ازل خریده مرا او برای خویش            اکنون اگـر شـدیـم خـریـدار فـاطـمـه

او یک تـنـه حـریف تـمـام سپـاه شـد            جـانـم فـدای آن همه پیـکـار فـاطـمه

تا روز حـشـر شـامل نفـرین ما شود            هر کس بـنـا نـهـاده به آزار فـاطـمـه

هرکس اسیر مشغله ای گشته است و ما            شـاعـر شدیـم شاعر دربـار فـاطـمـه

شب است وبغض سکوت وصدای گریۀ آب            تـمـام غـصۀ عـالم نـشسته در محراب

نگــاه کن کــه بـبـیـنی چگونه می‌بارد            مـصیـبت از در و دیـوارِ خـانه ارباب

بـرای غـسـل شــب قـدر آمده امــشـب            فـقـط خدا و رسولـش به منـزل مهتاب

بــنـای زنـدگـیــش را بـه آب مـی‌شوید            الهی صبـر علی را بـه فـاطمـه دریاب

به قطره قطره سرشکش دخیل می‌بندد            بر آن ضریح کبود و شکسته و بی‌تاب

چـه آبـها کـه سراسیمه غسل می‌کردند            بـرای آن که نمـاند در آن بـدن خوناب

چه می‌رسد به علی از مرور خاطره‌ها            که ناله‌های صبورش ندارد امشب تاب

بر سـاحـل شـكـافـتـه پـهـلو گرفته بود            ماهی كه از ادامه شب رو گـرفته بود

آرامـشی عـجـیـب در انـدام سـرو بود            گویا تنش به زخـم تـبر خو گرفته بود

دستـی به دستـگـیـره دروازه بـهـشـت            دستـی دگـر بر آتش پـهـلـو گرفته بود

برخاست تا رسد به بهاری كه رفته بود            آهـوی عـشـق بوی پـرستـو گرفته بود

آن شب چگونه مرگ به بانو جواز داد؟            او كه هـمـیـشه اذن ز بـانو گرفته بود

از كوچه‌های شـهـر؛ صدایـی نشد بلند            نعـش مدینه در تبِ شب؛ بو گرفته بود

پشت زمین شكست، خدا گریه‌اش گرفت            وقتی علی دو دست به زانو گرفته بود

صحبت از فاطمه سر فصل غزل خوانی ماست          گریه در روضۀ او مسلک عرفانی ماست

مـا پـریـشـان غـم مـادرمـان فـاطـمـه ایم          غـربتـش علت این گـریۀ طولانی ماست

هـر کـسی در پـی دارو و دوا می گـردد          نمک روضـۀ او نـسـخـۀ درمـانی ماست

هرکسی رخت عـزا کـرده به تن می داند          که چنین پـیـرهـنی علّت سلـطانی ماست

لـعـن بر قـاتـل صـدیـقـۀ کبری بی شـک          مُـهـر تـأیـیـد و قـبـولی مـسـلمانی ماست

روضه خوان، روضۀ دیوار و در و کوچه نخوان          سر شکستـن سند غـیـرت ایـرانی ماست

می شویمت که آب شـوم در عـزایِ تو            یا خویش را به خاک سپـارم بجای تو

قـسـمـت نـبـود نـیـتِ گهـواره ساخـتن            تـابـوت شـد تـمـامـیِ چـوبش برایِ تو

خون جای آب می چکد از سنگِ غسلِ تو            خون می چکد که زنده کند ماجرایِ تو

در بود و شعله بود و در اُفتاد رویِ تو            گُـم شد مـیـانِ خـنـدۀ مَـردُم صدایِ تو

در بود و شعله بود و از آن در عبور کرد            هر کس که بود نیمه شبی در دعایِ تو

حـالا زمـانِ غـسـلِ تو فهمیـده ام چـرا            رویِ تو را نـدیـد کـسـی تا شـفـایِ تو

دل بى‏ سوز و گداز از غم زهرا دل نيست          دل اگر نشكند از ماتم او، جز گِل نيست

خون و اشك از دل و از ديده ما میجوشد          فاطمه صورت خود را ز على می پوشد

عمر كوتاه تو، اى فاطمه فهرست غم است          قـبـر پنهان تو روشنـگـر اوج ستم است

رفتى، اما ز تو منظومۀ غـم بر جا ماند          با دل خستـه و بشكسته عـلـى تـنهـا ماند

اثــر دسـت ‏سـتــم از رخ نـيــلـى نــرود          هرگز از ياد على، ضربت‏ سيلى نـرود

با عـلـى راز نگـفـتى تو ز بـازوى كبود          باپدرگوى كه بعد از تو چه بود و چه نبود

شهراگر شهر تو، پس حمله به آن خانه چرا          مرگ جانسوز چرا؟ دفن غريبانه چرا؟

داغ ما آتش و ميخِ در و سينه است هنوز          مدفن گمشده در شهـر مدينه است هنوز

تـا عـلی ماهَـش بـه سـوی قبر بُرد            مـاه، رخ از شـرم، پـشت ابـر بُرد

آرزوهـا را عـلــی در خـاک کـرد            خاک هـم گویی گریـبان چاک کرد

زد صدا: ای خاک، جـانـانم بگـیر            تن نـمانـده هیـچ از او، جـانم بگیر

نــاگــهـان بـر یــاری دســت خــدا            دسـتی آمد، همچو دست مصـطـفی

گوهرش را از صدف، دریا گرفت            احـمد از دامـاد خود، زهـرا گرفت

گـفـتـش ای تـاج ســر خیــل رُسُـل            وی بَر تو خُرد، یکسر جزء و کل

از من ایـن آزرده جانت را بگـیـر            بـازگــردانــدم، امـانــت را بـگـیـر

بــار دیــگـر، هـدیـۀ داور بـگــیـر            کــوثـــرت از سـاقـی کـوثـر بگیر

می کِشد خجلت عـلی از محضرت            یــاس دادی، می دهـد نـیــلـوفــرت

باغ هستی بی صفا می ‏شد اگر زهرا نبود           عطر گل از گل جدا می ‏شد اگر زهرا نبود

تیره گی در اولین برخورد با خورشید عشق           چـیره بر آیینه‏ ها می‏ شد اگر زهـرا نبود

ارتزاق آفـتاب از روی عـالمتاب اوست           این جهان ظلمت سرا می ‏شد اگر زهرا نبود

ابـرهـای کـفـر آلـود از نـسـیـم فـتـنـه ‏ها           در هوای دل رها می ‏شد اگر زهرا نبود

در دل امواج طوفان زای اقیانوس دهر           فلک دین بی ناخدا می ‏شد اگر زهرا نبود

نصرت حق در بر کفر از فداکاری اوست           کفر حق را رهنما می‏ شد اگر زهرا نبود

قــامت یـکـتــا پـرسـتـانـی همـانند عـلـی           زیر بار غم دو تا می ‏شد اگر زهرا نبود

پهلویش بشکست تا بتخانه را در هم شکست           سامری صاحب لوا می ‏شد اگر زهرا نبود

گرچه خود شد پرپر اما داد بر قرآن حیات           محو دین مصطفی می ‏شد اگر زهرا نبود

عشق اگر دارد حیات از اوست یاسر بی گمان           عشق، در عالم فنا می‏ شد اگر زهرا نبود